Tjerk Bosje over syn levenslange kammeraatskap met Klaas op den Dries
Jonges waren ’t nag, maar arige jonges. As ‘slapys’ kwammen Tjerk Bosje fan de Boanweg boven St.-Jabik en Klaas op den Dries fan Nijverdal nander teugen tidens militêre dienst. ’t Waar ’t begin fan ’n levenslang kammeraatskap. Tjerk troude met Sjoukje, Klaas met Johanna, en met syn fieren konnen se ’t ok bra goed fine. Oflopen oktober fierden se op Swarte Haan dat se al sestig jaar frynden binne. ’t Ferhaal fan ’n besondere frynskap, in de woorden fan Tjerk Bosje sels.
,,Op 11 oktober most ik mij melde as rekrút bij de Nederlânse Landmacht. Ik most na de legerplaats Ossendrecht in Brabant. Feerder fort konnen se mij ok niet sture. Na twee maanden oplaiding fan rekrút na soldaat worde ik op myn jareg, 7 desimber, overplaatst na de Selig-kazerne in Breda. Der kreeg ik (niet frijwillig) de oplaiding fan fier maanden foor radio-tillegrafist. ’t Waar ’n klaine kamer met twaalf soldaten. Myn ‘slapy’ worde Klaas op den Dries fan Nijverdal. Wij worden beste maten.
Om de feertyn dagen met frij ferfoer na huus, in ’n militêre train met houtene banken. De rais duurde fier ant fijf uur. De weekeanden dertussen mochten je ok na huus, maar dan op aigen kosten. Dat paste mij niet. Ik had d’r de sinten niet foor. Klaas, myn slapy, boad mij an om met him na huus te gaan in Nijverdal. Hij had de beskikking over meer finânsjele middels en betaalde de rais. Soa kwam ik in kontakt met syn femily en die fan syn fryndin Johanna.
April 1961 worde ik overplaatst naar ’t Harde en Klaas gong na Steenwijkerwold. De radiosinder, die’t wij in morse-taal ‘Vaste Post’ noemden, ston in ferbining met fijf of ses ândere kazernes. Stikem hadden wij as tillegrafisten kontakt metnander. In morse stuurden wij nander faak de fraag wanneer de train na huus gong. Bij ’t ôfkoppelen fan de train in Swolle troffen wij nander faak even op ’t perron, der’t wij foor ’t overstappen fijf menútten metnander prate konnen. Soa bleven wij kontakt houwen.
Op 2 augustus 1962 ferlieten wij na 22 maanden de dienst, maar ’t kontakt bleef. In 1965 binne Klaas en ik baide trouwd, en tidens ôns eerste fekânsy met kammeraten fan Ouwe-Syl sochten wij Klaas en Johanna op. Besloaten worde om nander elk jaar te sien.
Ik kreeg ’n baan as ‘Strandmeester’ bij Waterschap Het Oud-Bildt in de Westhoek; Klaas worde boekhouwer op ’n groat boubedriif. Omdat Klaas de pepieren al had om ’t bedriif over te nimmen, stapte hij ok in ’t bedriif.
In 1975 kregen wij ’n tillefoantsy fan syn frou Johanna. At Klaas ok ’n paar weken bij ôns ferblive kon. Hij waar swaar overspannen. ’t Waar begin maart en de lammerij fan soa’n 170 skapen waar krekt begonnen, dus hij kon hier mooi an ’t werk. Hij holp met, ok nachts. Deur de dâg houde hij de dykfakken skoan fan anspoelde troep. Moe maar foldaan gong hij avens betiid na bêd. Hij bleef ses weken bij ôns, en hij sterkte an, rúm acht pônd.
’n Lam dat an ’t sterven waar, nam hij na de aveninspeksy an de dyk met; hij fersorgde ’t en rêdde soa ’t besy. Dut lam het hij met na huus nommen. Hij kocht ’n stikky grônd en de skapeman waar geboren. Hij kreeg d’r later ses skapen bij. At wij delkwammen nam ik ’t skeerapperaat met om se te skeren. Later gong hij over op Texelse stamboekskapen, die’t spesjaal skoren worre mosten. D’r kwam ‘s ‘n sjoernaliste del die’t ’n stikky over Klaas skrive wou foor Tubantia. De kop loidde: ‘Een Fries scheert elk jaar de schapen van zijn slapie’.
Ant nou toe komme wij elk jaar bijnander. In de beginjaren kwam Klaas met broer en swager ok wel ’s te seefissen op ’t Wad. Ons belangstelling foor bepaalde saken in ’t leven komt wel wat overeen: bestuurlike funksys – fooral pinningmeester -, kerklik werk en aktyf in de aigen omgeving.
Forig jaar wouwen wij ôns fryndskap fan 60 jaar feestlik fiere, maar deur korona en sykte an baide kanten gong dat niet deur. Dut jaar waar de sôndens goed en binne wij in maai weer in Nijverdal op besite weest.
Op 6 oktober, met de dochter as sjoffeur, waren wij weer tegaar an de Boanweg, om d’r ’n feestlike dâg fan te maken. Met prachtig weer ’n stikky over de seedyk, Ouwe-Syl en ’t Noorderleeg sloaten wij de dâg ôf met ’n etentsy op Swarte Haan.
In myn dâgkalinder – die’t ik al 35 jaar elke dâg bijhou – slút ik ’n besondere dâg in myn leven altyd ôf met: ‘’n Dâg met krinten in de pap’. Soa ok deuze dâg. Wij binne nou metnander 324 jaar, en soalang de sôndens ’t toelaat sille wij dut anhouwe. Met ’n prot krinten.”
