‘60 km/uur veel te snel’
Twee katten dood, de derde werd twee keer aangereden. En dat in anderhalf jaar tijd. Carucha Slofstra-Sultan van de Oudebildtdijk was zó boos hierover dat ze een bordje bij de weg hing: ‘Let op je snelheid, wij zijn al drie katten kwijt.’ ,,Er wordt echt veel te hard gereden. 60 km/uur is sowieso niet passend hier.”
Toen Carucha en haar man Johan aan de dijk kwamen wonen, waarschuwden mensen dat de kippen wel eens opgegeten zouden kunnen worden door marters. ,,Maar niemand waarschuwde ons hiervoor”, vertelt Carucha. Ze doelt op het hardrijden op de dijk, dat veel erger was dan ze voor de verhuizing vanuit Hallum anderhalf jaar geleden hadden gedacht. Twee katten zijn op de dijk doodgereden. Een derde kwam twee keer onder een auto, maar overleefde ternauwernood. Ze haalt de rode poes Miley even van buiten, die zich gewillig laat optillen en aaien. ,,En vorige week appte de buurvrouw dat haar kat ook is doodgereden. Nu zijn het er dus echt drie.” Carucha en haar buurvrouw zijn niet de enige dijkbewoners die hun katten aan het verkeer verliezen, iedereen kent de trieste verhalen. ,,We wonen hier verder heel fijn”, zegt Carucha, ,,maar als ik dit van te voren geweten had, weet ik niet of we hier naartoe waren verhuisd.”
Carucha maakt zich zorgen over de snelheid van het verkeer en de veiligheid voor mens en dier. ,,De trekkers denderen voorbij. Ik begrijp best dat boeren het druk hebben en mensen graag snel naar huis of werk willen. Als je hier komt wonen weet je dat er beperkte ruimte is op de openbare weg, dat hoort erbij. Maar hier op de dijk is veel bewoning en ook komen er veel toeristen, wandelaars en fietsers langs. De snelheid van 60 km/uur is gewoon niet passend. Verderop is het 30 km/uur, maar de bebouwingsdichtheid is nagenoeg hetzelfde.”
Daarbij komt ook nog dat veel bestuurders de gaspedaal dieper indrukken dan toegestaan. ,,Dat is vaak op vaste momenten, als de ploegendienst bij Meijer wisselt volgens mij. Als je zo snel rijdt, kun je een kat die over de weg schiet nooit ontwijken.” Ook ‘s nachts hoort ze de auto’s voorbij razen. ,,Je bent je leven gewoon niet zeker. Mijn man laat ‘s morgens vroeg de twee honden uit. Gelukkig kunnen we dat doen op een pad het land in, want aan de dijk is niet te doen. Hij loopt altijd met een bakje koffie en heeft wel eens een beker vol op iemands autoraam gegooid, toen de bestuurder hem bijna omver reed.”
Hun huis ligt iets lager dan sommige andere huizen en met een aantal auto’s voor de deur hopen ze dat bestuurders iets afremmen. Om ervoor te zorgen dat de honden en kippen de weg niet op kunnen staat een hoog hek in de tuin. Toch is het altijd opletten, want een van de honden heeft de neiging te ontsnappen. ,,Er kan eens iets mis gaan. Onze dochter is bijna 1 jaar oud en ik hou mijn hart vast.”
Kater Dirk was het eerste verkeersslachtoffer. Hij lag dood in de tuin van de buren, duidelijk aangereden. Poes Luna was de volgende. Carucha had het beestje al tien jaar, toen ze nog in het Westen van het land woonde. Het moment dat de buren haar haalden weet ze nog goed. ,,Ik was hoogzwanger en die dag waren we geregistreerd partnerschap aangegaan. Ik pakte haar op en toen overleed ze in mijn armen.” In eerste instantie begroef ze de kat in de tuin, maar bij nader inzien wilde ze haar laten cremeren. ,,Het voelde niet goed, dus heb ik haar opgegraven. Nu heb ik haar as in een potje bij een foto en kan ze mee als we verhuizen.” De band met huisdieren is volgens haar voor veel mensen waardevol en intens. ,,Het is heel mooi hoe dieren er voor je kunnen zijn en hun dood heeft grote impact.”
Afgelopen april was het de beurt aan Miley, die op een dag een ‘rare miauw’ gaf bij het raam waardoor ze normaal gesproken naar binnen klom. ,,Ik zag het gelijk, ze strompelde nog achter me aan toen ik een mandje haalde om naar de dierenarts te gaan. Afschuwelijk.” De dierenarts in Franeker stelde vast dat het bekken gebroken was. Dat betekende acht weken in de bench en hoge kosten. Nog altijd is het dier een beetje kreupel. En, alsof het nog niet genoeg was, hoorden ze een paar weken na het herstel de honden aanslaan, er stond een groepje fietsers stil op de dijk. Haar man zei meteen: ‘het zal wel weer een kat zijn’. En dat was ook zo. Het bloed kwam uit haar neus. Ook nu liep het met een sisser af voor Miley. ,,Ze heeft negen levens.”
Het was de dag van de eerste aanrijding van Miley dat Carucha een plank en oude verfpotten uit het hok pakte en het bordje met spreuk aan de boom spijkerde. ,,Ik was zó boos. Ik had eerder zo’n bordje zien hangen aan de Koudeweg: rijdt u niet te snel? De kat vindt van wel. Ik maakte een variant erop, ook met een beetje rijm: Let op je snelheid. Wij zijn al drie katten kwijt. Ik moest iets doen, anders gebeurt er niks. Ik heb ook wel eens gedacht: ik ga een betonnen drempel in de dijk maken, dan móeten ze wel afremmen.” Wat haar boosheid voedde: nooit stopte er een auto, belde iemand aan of liet een briefje achter. ,,Ik heb zelf nooit een dier aangereden, dat merk je toch? Ik begrijp niet dat mensen dan doorrijden.”
Katten dan maar binnenhouden is volgens haar geen optie. ,,We hebben één kat die altijd binnen is, maar de meeste katten zijn niet te houden.” Een lagere snelheid of andere verkeersmaatregelen zouden volgens Carucha helpen. ,,Het hoeft niet ingewikkeld te zijn volgens mij.” Zelf rijdt Carucha bewust langzamer op de dijk, 50 km/uur op plekken waar 60 km/uur toegestaan is, bijvoorbeeld als ze op weg is naar haar werk in Drachten, ze is er sociaal werker. Ook zorgen de geparkeerde auto’s voor het huis er misschien voor dat automoblisten iets afremmen.
Een oplossing is volgens haar ook meer rekening met elkaar houden. ,,We leven hier samen en moeten rekening met elkaar houden. Er hangen witte bordjes met die boodschap, maar een automobilist is er voorbij voor hij of zij het gelezen heeft. Bovendien went dat. Ik hoop dat mensen beseffen dat er zo een kat uit de berm kan schieten. Ook zij hebben misschien huisdieren waar ze van houden. Rij langzamer en kijk uit je doppen!”
