Column
De afgelopen drie jaar hadden we tijdens onze verbouwing heel wat vakmannen over de vloer. Elektriciens, dakdekkers, tegelzetters, stukadoors, loonwerkers en loodgieters. Heel wat klusbussen vonden hun weg over het hobbelige zandpad naar ons droomplekje. Zonder al die hulp waren we er nooit in geslaagd hier ons paleisje te bouwen.
Regelmatig keken de heren verbaasd op wanneer ze ontdekten dat wij twee dames waren, die net zo hard meetimmerden, meestucten en meeboorden. En – op een enkeling daargelaten – reageerden ze allemaal op dezelfde wijze. ,,Jim froulju wenje hjir mei jim beiden? Oh, aha. No ja, ik fyn it prima, hear. Dêr ha ik gjin muoite mei.”
Nog zo’n veelgehoorde reactie was: ,,Soks moat kinne, net?” Of deze: ,,Tsja, it mei allegearre tsjintwurdich, he?” Eén vakman liet z’n verbazing wel heel duidelijk blijken en concludeerde met opgetrokken wenkbrauwen: ,,Oh, dat kin fansels ek noch!”
Stuk voor stuk positieve reacties, dat zeker. Maar tegelijkertijd ook vreemd. Immers, geen enkele keer vroeg ik één van hen: ,,Wat fynst der eins fan, dat wy hjir as twa froulju mei ús beiden wenje?” Het is een bijna Pavlov-achtige reactie van mensen om gelijk permissie te geven wanneer ik vertel dat ik samenwoon met een vrouw. De ‘ik-fyn-it-prima-hears’ zijn niet meer op één hand te tellen.
Stel je eens voor dat ik dit bij de buurvrouw zou doen wanneer ze me vertelt dat ze al jaren is getrouwd met Hans. Dat ik dan gelijk roep: ,,Ik fyn it prima, hear. Dêr ha ik gjin muoite mei. It kin allegearre tsjintwurdich!” Ik weet zeker dat ze me verbaasd aan zou kijken. En ’s avonds thuis op de bank tegen Hans zou fluisteren: ,,Ik krige my hjoed dochs in nuvere reaksje doe’t ik oer dy fertelde.”
Zonder op de barricaden te willen springen voor gelijke rechten of al die vakmannen op hun nummer te willen zetten, schrijf ik deze column. Met een advies. Anno 2023 volstaat een ,,Oh, wat leuk”. Of – als je het niet leuk vindt – een ,,Oh ja, sa.”
