Asielzoekers zetten zich met liefde in voor de samenleving op het Bildt
St.-AnnaPAROCHIE – Samen dansen, zingen en knutselen: wachten op een verblijfsvergunning wordt dragelijker als je je focust op positiviteit. Dat ondervinden George en Meriam, beiden woonachtig in het asielzoekerscentrum in St.-Annaparochie. Maar misschien nog wel belangrijker vinden zij het om die vreugde door te geven aan anderen. Daarom zijn ze dagelijks bezig met muziek maken en handwerken met kinderen en volwassenen, binnen én buiten het azc. Zo’n zestig procent van de azc-bewoners maakt dankzij vrijwilligerswerk, sport of andere activiteiten contact met de Bildtse samenleving.
Nederlands leren moeten ze toch, en daarom schrijft George Bali (42) uit Syrië, voor wie de taal zelf ook nieuw is, eenvoudige Hollandse liedjes voor de kinderen van het azc. Maar George leert ze veel meer dan een begin van een nieuwe taal. “Ik wil ze een boodschap meegeven voor het leven, en die verwerk ik in mijn liedjes”, vertelt hij in het Engels. “Je vrienden vergeven bijvoorbeeld, en geen kwade woorden spreken.” Dansend en zingend worden kinderen bovendien vrolijk, merkt George. En hijzelf ook. “De onschuld van die kinderen, de vreugde, vrede en vrolijkheid. Er zijn geen problemen.”
Ook Meriam Sultanova (38) uit Azerbeidzjan voelt zich heerlijk als ze bezig is met haar handwerklessen, knutsel- of bakworkshops binnen het azc en daarbuiten, bijvoorbeeld in Netwerkcentrum De Opstap in St.-Jacobiparochie. Keer op keer onderstreept ze hoe dankbaar ze is dat ze zich mag inzetten voor andere mensen. “Ik hou ervan als ik kan helpen”, zegt ze, eveneens in het Engels.
Net als George werkt Meriam nauw samen met Mirjam Aloserij, als ‘contactpersoon participatie’ van het COA (Centraal orgaan opvang asielzoekers) verantwoordelijk voor het contact tussen de asielzoekers en aanbieders van vrijwilligersfuncties, betaald werk en allerlei (sport)verenigingen. Maar liefst zo’n zestig procent van de 261 volwassen azc-bewoners is op één of andere manier actief als vrijwilliger in de samenleving, weet zij. Dat is ook niet zo gek, want zoals George het verwoordt: “Wij willen graag contact met de Nederlandse mensen.”
Zo zijn er asielzoekers actief bij Buurtzorg om minder mobiele mensen te helpen in de tuin, of in het Repaircafé binnen het azc waar mensen kapotte spullen kunnen laten repareren. “Daar komen mooie contacten uit voort”, weet Mirjam. De instellingen weten haar ook te vinden als ze vrijwilligers zoeken, soms met bijzondere gevolgen. Zo kreeg ze eens een telefoontje van een vrouw uit Minnertsga wiens man in een zorginstelling elders woonde. Haar man ging nog één keer per week naar huis. “De vrouw vroeg om iemand die haar man van zijn rolstoel in de auto kon helpen, naar haar toe kon brengen en weer terug naar het verzorgingshuis. Een Turkse jongen, Oscar, zei: ‘Ik kan wel helpen.’ Het moment dat Oscar en die vrouw elkaar voor het eerst zagen, was betoverend. Er ontstond een vriendschap voor het leven, en ondanks dat haar man dit jaar is overleden zien en spreken ze elkaar nog steeds.”
“Prachtig!”, zegt ook Meriam in goed Nederlands als ze praat over haar werk. Iedere dag kijkt de Azerbeidzjaanse er weer naar uit om samen met volwassenen én kinderen de mooiste dingen te maken: van kookschorten tot kledingstukken, duizenden mondkapjes op bestelling, maar ook knutselwerken als insectenhotels en recentelijk zelfs een goudgerande sinterklaastabbert die ze zelf lachend draagt op een foto. Een deel van de creaties van Meriam en haar cursisten wordt verkocht bij de kringloopwinkel in St.-Annaparochie.
“Het allermooiste van het werk vind ik dat er contact ontstaat tussen mensen”, zegt Meriam. “Mensen die zich anders misschien eenzaam of verdrietig voelen.” Dat gevoel kent ze zelf ook. “Ik word down als ik al mijn tijd in mijn caravan doorbreng”, zegt ze. Samen met haar man en kinderen van 13, 11 en 4 woont ze in één van de 86 caravans op het azc, maar als ze er niet regelmatig uit gaat krijgt ze slaapproblemen. “Het is belangrijk om actief te zijn, om iets belangrijks te doen. Dat zeg ik ook altijd tegen mijn vrienden hier als ze zich niet happy voelen: kom ook meedoen, of doe iets anders wat je leuk vindt.”
Het azc hoort inmiddels helemaal thuis op het Bildt, weet Mirjam Aloserij, en niet in de laatste plaats door alle vrijwilligerswerk. “Toen het azc hier kwam in 1993 was er best wel protest, maar toen het in 2014 hier dreigde weg te gaan was dáár juist protest tegen.” Ook locatiemanager Jan Dirk van Iperen denkt dat de inzet van de bewoners daarmee te maken heeft. “Ze zijn zich er best wel van bewust hoe er soms over asielzoekers gesproken wordt en doen daarom juist hun best om het tegendeel te laten zien. Ze komen met ideeën zoals de straten in St.-Annaparochie schoonmaken, omdat ze de samenleving willen laten zien dat asielzoekers echt niet alleen overlastgevend zijn. Het azc heeft hier op het Bildt echt wel zijn plekje gevonden, er is best wel wat draagvlak.”
En natuurlijk gebeurt er ook wel eens iets vervelends. Zo werd George zijn gezin eens door een groepje jongeren met sneeuwballen bekogeld toen ze buiten aan het werk waren. “Mensen hebben er soms bepaalde ideeën bij”, denkt hij. “Maar gelukkig lang niet iedereen. En ons werk helpt zeker. ‘We broke the muur’, denk ik.”
