Column
“Tante Nyne, wat bisto eins? In jonge of in famke?” Bloedserieus kijkt mijn nichtje van 4 jaar me aan. Haar kinderlijke onschuld maakt me aan het lachen. Maar het brengt me tegelijkertijd in één klap terug naar mijn jeugd, waarin ik vele keren werd aangezien voor jongentje.
Eén blik in mijn fotoboek van vroeger maakt duidelijk hoe dat kwam. Op advies van de kapper koos mijn moeder tot aan mijn vierde voor korte stekeltjes op mijn hoofd. Volgens de kapper zou dat garant staan voor een volle haardos op latere leeftijd. Kijk naar mijn ‘suterige prûkje’ anno 2023 en die theorie kan gelijk de prullenbak in. Maar destijds was mijn moeder ervan overtuigd dat ze me met dat gekortwiekte koppie later een bos vol krullen zou schenken.
Naast kort haar had ik als meisje bovendien volop wilde haren. In plaats van spelen met het poppenhuis, timmerde ik liever zelf een boomhut. Ik heb één peuterfoto waarop ik een jurkje draag, daarna zijn het alleen nog spijkerbroekjes met een gat ter hoogte van de knieën. Lippenstift, oogschaduw of mascara? Ik versierde mezelf liever met plaktattoos van spinnen en doodskoppen. Hoe stoerder, hoe beter.
Het leverde verrassende reacties op. Bij de kassa in de supermarkt in het dorp lieten moeders met een volle winkelwagen ‘dat jonkje’ regelmatig voorgaan, wanneer ik met een zakje snoep in de rij stond. Op de camping wilde iedereen ‘dat jongentje’ wel in het voetbalteam. En tijdens een korfbalwedstrijd verbaasde menig tegenstander zich wanneer ik een rokje bleek te dragen.
Ik kan ruim dertig jaar later beweren dat ik daar geen moment last van heb gehad als kind, maar dat is niet waar. Ik voelde me weliswaar geen ‘meisjemeisje’ maar ik was ook zeker geen jongentje. Ik zat er wat tussen in. “Do bist in stoer famke”, concludeerde mijn moeder. En dat is in al die jaren daarna nooit veranderd.
Nog altijd kijk ik met een schuin oog naar de kleding op de mannenafdeling wanneer we een winkel binnenstappen. De stoere hoodies, spijkerbroeken en boots spreken me meer aan dan de bloemenjurkjes, hoge hakken en strakke jeans bij de damesafdeling. En toch durf ik het niet aan om iets van de herenafdeling uit het rek te trekken en te passen.
Hoe anders is dat bij onze kids. De oudste boeit het geen snars in welk rek haar nieuwe jas, broek of trui hangt. Ze combineert moeiteloos kleding van beide afdelingen tot een outfit die ze zelf wil. Ik ben jaloers op haar zelfvertrouwen. En super trots dat ze zo zichzelf durft te zijn.
De blauwe ogen van mijn nichtje kijken me nog altijd gefascineerd aan. “Ik bin in famke”, antwoord ik op haar vraag. “Dat tocht ik al”, knikt ze tevreden. Een reactie die me de rest van de dag stiekem doet stralen.
