Ze kan het zelf nauwelijks geloven, maar Dirkje Keizer-Meijer uit Sint-Anne is 16 april honderd jaar oud geworden. Hoe ze zo’n hoge leeftijd weet te bereiken? ,,Rustig blive. Op ‘e tiid op bêd, op ‘e tiid ete.”
Dirkje Meijer werd op 16 april 1922 geboren in Hantumhuizen bij Dokkum, in een gezin met drie zussen en een broer. Van haar jeugd herinnert ze zich vooral dat ze een heel eind naar de basisschool in Hantum moet lopen. ,,En in Dokkum konnen se heel goed feestfiere”, vertelt ze in zorgcentrum Beuckelaer in St.-Anne. Omdat haar geheugen niet meer zo scherp is, helpen zoon Meindert en schoondochter Ankie met het ophalen van herinneringen aan vroeger.
De achteruitgang van haar geheugen – sinds haar 88ste lijdt ze aan dementie – gaat langzaam, maar de coronacrisis heeft daarin geen goed gedaan. Ankie: ,,Doe’t se 98 worde, stonnen wij te swaaien foor de rútten. Dat waar foor hur heel moeilik te begripen. Gelukkig kinne wij nou hur hondertste jareg fiere met ongefeer dartig femilyleden, se het acht bepsêgers en acht overbepsêgers. Wij binne dankber foor elke dâg.”
Als mevrouw Keizer-Meijer achttien jaar oud is, breekt de Tweede Wereldoorlog uit: ,,Wij mochten avens de deur niet út.” In de laatste oorlogswinter is het zo koud dat ze samen met haar zus bielzen van het spoor haalt, bestemd voor de kachel. Ondanks de ellende gaat het leven ook gewoon door. Tijdens een gymnastiekuitvoering treft Dirkje haar grote liefde: Anne Keizer uit St.-Anne. Ze krijgen verkering, maar al snel moet ze hem missen, want Anne wordt opgeroepen voor dwangarbeid in Duitsland, de arbeitseinsatz. Meindert: ,,Na de oorlog most hij ‘n tiid útsike, doe laai hij in ‘n tintsy bij syn broer in ‘e tún.”
Ook Anne’s vader is ziek, Jasper Keizer, hij overlijdt in april 1945 aan tbc. Dirkje krijgt van de Duitse bezetter een vrijstelling om van Dokkum naar St.-Anne te reizen zodat ze de begrafenis kan bijwonen. Het bewijs is tussen oude foto’s in een album geplakt. ,,Se gong op ‘e fyts, dat hele eand hine en werom. In ‘n onrustige perioade, de befrijdingslegers waren in antocht.”
Twee jaar na de bevrijding trouwen Anne en Dirkje. Er is grote woningnood en daarom trekt het echtpaar in bij Anne’s moeder aan het Grietmanspad (nu Grietmansstraat). Hier worden de kinderen geboren: Jasper, Meindert, Piet, Rennie en Jacob Pier. Vader Anne werkt als typograaf bij drukkerij Hoekstra in St.-Anne en later bij het Friesch Dagblad in Leeuwarden.
In eerste instantie had Dirkje moeten wennen aan het nieuwe dorp met een eigen taal, maar al snel voelt ze zich er thuis. ,,’t Waar allegaar metnander”, omschrijft ze. Zelf is ze ook heel sociaal, het geloof in God speelt hierin een belangrijke rol.
In 1961 breekt een zware tijd aan, omdat Anne met een herstentumor in het ziekenhuis wordt opgenomen. Gelukkig krijgt ze veel hulp, bijvoorbeeld voor oppas van de kinderen, die dan nog maar tussen de twee en dertien jaar oud zijn. Als Anne overlijdt in 1962 wordt Dirkje op haar veertigste al weduwe. Ondanks dit verlies blijft ze moedig doorgaan en krijgt ze veel steun van de buren en de kerk. Meindert: ,,Se het hur d’r goed deurhine skeurd.”
Mevrouw Keizer-Meijer verhuist in 1974 naar de Albertina Agnesstraat en woont sinds 2017 in De Beuckelaer. Puzzelen en meedoen aan raadspelletjes houden haar scherp. ,,Se is de oudste hier, maar se is altyd de beste”, lacht haar zoon. Ook ontvangt ze graag bezoek. Op 98-jarige leeftijd krijgt ze corona, waarvan ze goed herstelt. ,,Se het ‘n sterk gestel en klaagt nooit”, typeert Ankie. ,,Niet seure”, beaamt mevrouw Keizer-Meijer. En dat sluit nauw aan bij het antwoord op de vraag wat een mens moet doen om een eeuw oud te worden: ,,Rustig blive. Op ‘e tiid op bêd, op ‘e tiid ete.”
