Medewerkers Scania Rinsma reizen naar Oekraïne met hulpgoederen:
BERLIKUM – Zes pallets met blikken rode biet. Vijftig matrassen. Tientallen slaapzakken. En medicijnen. Dit op het eerste oog merkwaardige boodschappenlijstje vormde de inhoud van de grote witte Scania-vrachtwagen waarmee Scania Rinsma Berlikum-medewerkers Okko-Jan Pietersma en Eelco Wolthuizen begin maart naar de Roemeens-Oekraïense grens reden. In een tijd waarin individualisme zegeviert, laten beide heren zien dat naastenliefde geen grenzen kent.
In het kantoor van hun werkgever Scania Rinsma in Berlikum zitten Eelco Wolthuizen en Okko-Jan Pietersma aan een kop koffie. Exact hier begon het plan om in maart met hulpgoederen naar Oekraïne te reizen. ,,Earlik is earlik: it idee is eins fan ús kollega Jelte Bakker’’, vertelt Eelco uit Bitgum. ,,Hy is yntusken al trije kear mei in frachtwein fan de baas nei Oekraïne riden mei guod. Doe’t Okko-Jan en ik dat hearden, seinen we: dat is ek wol wat foar ús. Wêrom net? Sa kinne wy wat dwaan foar de minsken yn Oekraïne. En boppedat lake it aventoer ús ek wol oan.’’
Het idee voor de reis naar Oekraïne ontstaat op vrijdagochtend 4 maart. Het plan krijgt al snel concreet vorm. Nog diezelfde dag kloppen Okko-Jan en Eelco aan bij hun baas om een vrachtwagen en trailer te lenen. ,,Dat wie gjin inkel probleem’’, glundert Okko-Jan uit Twijzelerheide. ,,Wy ha hjir echt in gouden plakje by Rinsma. Elkenien yn it bedriuw stie fuortendaliks achter ús plan. Sterker noch: wy koenen drekst in frachtwein en trailer meikrije en frije dagen opnimme. Dat wie echt geweldich.’’
In het weekend evolueert het wilde idee van vrijdagochtend tot een nauwgezet draaiboek. Eelco regelt op zaterdag de hulpgoederen die het tweetal mee zal nemen en op zondagmiddag is alles in kannen en kruiken. ,,Ik krige sneintemiddei telefoan fan Eelco’’, lacht Okko-Jan. ,,Moarn om fjouwer oere moarns gean wy dy kant op, sei er. Yn noch gjin trije dagen tiid hienen wy it allegear regele. Mei help fan ferskate frijwilligers en ús kollega’s, dy’t foar ús klear stienen doe’t wy harren fregen. Soks jout safolle enerzjy.’’
Op maandag 7 maart om vier uur ‘s ochtends beginnen de heren aan hun reis naar de Roemeens-Oekraïense grens. Op de navigatie vullen ze het adres in van de stichting Fight for Freedom. ,,De lokaasje wêr’t wy it guod hinne bringe moasten, wie geheim’’, legt Eelco uit. ,,Dat dogge se om’t se oars benaud binne dat minsken harren foarriedlokaasje plunderje. Dêr leit fansels allegear iten, drinken en medisinen. Pas as wy ús yn Roemenië meld hienen, krigen wy it eksakte adres om ús frachtwein te lossen.’’
Met een gezonde portie goede moed en een groot rood kruis achter het raam in de bestuurderscabine rijden beide mannen Duitsland binnen. Daar ontdekt Eelco dat hij alles mee heeft genomen, behalve zijn paspoort. Ze bellen hun adviseur Jan Ypma, die bij de voorbereidingen heeft geholpen, om raad. ,,Dom laitsje en ûnnoazel sjen as jim kontrolearre wurde’’, luidt zijn advies. Zo gezegd, zo gedaan. ,,Yn Dútslân waarden wy fuort fan de dyk helle troch de plysje’’, vertelt Okko-Jan. ,,Doe’t de plysjeman ús reade krús achter it rút seach en ús ferhaal oanhearde, sei er fuortendaliks: ‘You are Ukraine Heroes’ en mochten wy trochride.’’
Tijdens de eerste overnachting in het Duitse Geiselwind ontdekt het tweetal dat ze een vrachtwagen hebben meegenomen zonder standkachel. ,,Ik waard midden yn de nacht wekker mei it iis yn it hier’’, grijnst Okko-Jan. ,,Ik ha de mûtse opset en bin wer op bêd krûpt. Yn Dútslân wie it nachts -7. Yn Hongarije waard it wat better. Dêr kuolle it ôf oant -2.’’
Eenmaal aangekomen in Roemenië worden de ze hartelijk onthaald door de vrijwilligers van Fight for Freedom. Ze melden zich op het afgesproken adres en mogen die nacht overnachten in de noodopvang. ,,Dat wienen âlde barakken dêr’t wy iten krigen en dûse koenen’’, herinnert Eelco zich nog goed. ,,Dy nacht kamen der nije flechtlingen oan yn de seal dêr’t wy sliepten. Dat momint hat djippe yndruk makke. In gesin mei in pear bern dy’t allinnich in rolkoffer by harren hienen. Alles efterlitten op de flecht foar de oarloch.’’
Ook Okko-Jan heeft dat moment nog scherp op z’n netvlies staan. ,,De jonge dy’t in plakje yn ús sliepseal krige wie omtrint krekt like âld as myn eigen soan. Op sokke mominten kin ik wol janke. Dat rekket my. Sa’n jonge hat gjin idee wêr’t er is of wêr’t er hinne giet. Ferskriklik toch? Sa sjocht flechtsjen foar in oarloch der út, wit ik no.’’
Na het lossen van de hulpgoederen beginnen de heren aan hun terugreis. De brandstofmeter in de Scaniatruck geeft aan dat er hoognodig getankt moet worden. Maar welk pompstation de mannen onderweg ook tegenkomen, allemaal zijn ze compleet leeg. ,,Ek yn Roemenië gongen de brânstofprizen rap omheech troch de oarloch’’, legt Eelco uit. ,,Dus hie elkenien benzine en disel hamstere. Alle tankstasjons dy’t wy tsjinkamen, hienen neat mear.’’ Waar de zenuwen bij Okko-Jan beginnen op te spelen, blijft Eelco ijzig kalm. ,,Net te benaud. Wy komme der wol.’’
Uiteindelijk treffen ze een tankstation waar ze maximaal tweehonderd liter diesel mogen tanken. ,,Wat wie ik bliid doe’t wy wer op paad koenen’’, geeft Okko-Jan toe. Niet wetende dat de volgende uitdaging al weer in het verschiet ligt. Bij de Roemeens-Hongaarse grens wacht hen namelijk een nieuwe spannende situatie: grenscontrole. ,,Ik hie fansels gjin paspoart by my’’, grijnst Eelco. ,,Wêr’t elkenien by de grins op de hinnereis hiel relaxed wie, troffen wy no in hiel serieus mokkeltsje. Sy woe alles kontrolearje. Mei help fan Google Translate kamen wy in hiel ein. Mar ik moat tajaan dat ik doe ek efkes in bytsje senuweftich wie.’’
Eenmaal de grens over rijdt het tweetal via Duitsland weer naar Friesland. In Duitsland wordt de 900-liter tank helemaal volgegooid. ,,By it beteljen frege dy frou yn it pompstasjon my wêr’t wy west wienen’’, vertelt Okko-Jan. ,,Ik sei dat wy út Oekraïne kamen. Samar ynienen waard se hiel emosjoniel. Har mem blykte Oekraynske te wêzen. Se joech ús sekken fol snobbersguod mei foar ûnderweis. Prachtich.’’
Ondertussen buiten op het Duitse parkeerterrein wordt Eelco op zijn beurt aangesproken door een Oekraïense vrachtwagenchauffeur die het rode kruis achter het raam niet is ontgaan. ,,Ek hy wie hielendal yn triennen doe’t er hearde dat wy nei syn heitelân ta west wienen om guod te bringen’’, knikt Eelco. ,,Hy krûpte my sels oan. In wyldfrjemde man dy’t sa tankber is. Dêr dogge wy it foar.’’
Na deze eerste reis hebben de mannen de smaak te pakken. ,,Wy gean seker noch in kear’’, weet Okko-Jan. ,,En it moaie is dat ek ús kollega’s allegear entûsjast binne. Wy krije sels fakânsje-oeren oanbean fan kollega’s sadat wy sels gjin oeren hoege op te nimmen. Ik hie juster noch in kollega oan de telefoan dy’t sei: ‘Ik brûk myn fakânsjedagen ommers toch net, do meist se wol ha’. Dat is sa machtich moai oan dit bedriuw. Elkenien hat it bêste mei elkoar foar. En elkenien is grutsk op Jelte en op ús dat wy dit dogge.’’
Ook Eelco kan niet wachten om z’n tweede rit richting Oekraïne te maken. ,,Wy witte no de rûte en de obstakels ûnderweis. Dus dat moat hielendal goed komme. Mar ik moat earst noch mar al efkes op syk nei myn paspoart’’, knipoogt hij.
Help ook mee Alle hulp aan Oekraïne is van harte welkom. Wilt u Okko-Jan en Eelco ondersteunen in de vorm van goederen of financiële hulp? Stuur een mail naar okko-jan.pietersma@scania.com en laat weten wat u zou willen bijdragen. Alvast heel hartelijk dank!
